Singa-bore

Singapore is super schoon vergeleken met Jakarta of welke stad in Zuid Amerika dan ook. Je kunt er van de grond eten, zeg maar. Van de 5,5 miljoen inwoners, woont 80% in sociale woningbouw huurflats, die nog het meest op de Bijlmer lijken. Singapore is de meest dicht bevolkte plek ter wereld, maar dat zou je niet zeggen als je er rond loopt. Het is overal brandschoon en super strak georganiseerd. Om de boel een beetje ordentelijk te laten verlopen zijn er strenge boetes voor allerlei overtredingen, zoals kauwgum kauwen, op straat spugen, of duiven voeren. Wat wij overigens toejuichen. Je mag ook niet naakt in je huis lopen, of drugs gebruiken, of in een lift plassen, om maar eens wat te noemen. Door al die regeltjes, en die lelijke huizenblokken, noemen sommige mensen de stad 'Singa-Bore'. Daar lieten wij ons natuurlijk niet door afschrikken. Wij kunnen ook heel boring zijn, en waren klaar voor een potje 'wie-valt-het-eerst-in-slaap' met Singapore. We hadden daarbij wel een sterk nadeel, want we hadden dubbel feest: Arjan zou de heugelijke leeftijd van 45 bereiken, én we hadden een vrolijk weerzien met Maarten en Mike, die daar wonen. Weinig slaapverwekkends in petto, dus.

Met Engels als voertaal, veel internationale bedrijven, maar ook een duidelijk Chinees karakter, is Singapore onbetwist een knooppunt van culturen. Arjan’s verjaardag vierden we dan ook met de meest uiteenlopende ervaringen van Oost en West. Er was maar 1 plek geschikt voor de pre-birthday drinks op 5 november: Raffles, het oudste hotel van Singapore, maar belangrijker: geboorteplaats van de Singapore Sling. We stonden 2 uur in de rij en dronken een Sling aan de bar, waar de barman de pre-fab drankjes vakkundig aanlengde met water. McDonalds was er niets bij.

Arjan’s verjaardag op 6 november begonnen we met een authentieke Singaporese jungle-experience, met een ochtendwandeling door de botanische tuinen, ook om een beetje af te kicken van Kalimantan. Een duidelijk verschil was direct te merken: Geen mosquito in zicht. Singapore zorgt er voor dat de hele stad mug-vrij is, dus ook in de ‘jungle’ van Singapore hoef je je geen zorgen te maken over malaria. We hadden dat al gezien, bij het appartement van Maarten en Mike, waar het hele complex, inclusief binnentuin, ’s avonds in een dikke wolk verdelgingsmiddel werd gehuld. Ook het hebben van planten met ‘natte voeten’ op je balkon is strikt verboden; stilstaand water is natuurlijk een broeiplaats voor muggen! De ‘verboden om planten te houden’ bordjes hangen door het hele gebouw, en dit verbod wordt gecontroleerd door de muggen-politie, die tijdens muggen-razzia’s onaangekondigd komt controleren of je geen illegale bamboe op je balkon hebt.

Voor de authentieke Singaporese expat-experience genoten we van een brunch met Bloody Mary’s bij het hippe Garden Cafe, om daarna met een gezellige buzzz aan te komen bij de authentieke Singaporese oud-chinese-experience: Har-Paw Villa. Dit bijzondere park werd in 1937 opgericht door Aw Boon Haw, de uitvinder van Tijgerbalsem. In een stuk of 40 kleurrijke paviljoenen worden hier de meest bekende Chinese sagen en verhalen uitgebeeld, als een soort Sprookjeshof, Chinese stijl. Wij konden er geen touw aan vast knopen, maar vonden het desondanks een vermakelijk cultureel fenomeen.

Hoogtepunt was de wandeling door de ’13 voorportalen van de hel’, waarbij per portaal stond uitgelegd welke zonde aan welke straf werd gekoppeld. Zo wordt ondankbaarheid, disrespect naar ouderen en het ontsnappen uit de gevangenis bestraft met het uitrukken van het hart. Voor de analfabeten onder ons, werden deze scenes in mininaturen uitgebeeld, als een soort Madurodam meets Saw, deel 1 tot en met 5.

Na deze bloeddorstige taferelen, hadden we zelf ook wel zin in een drankje, dus togen we, voor de authentieke Singaporese over-the-top experience, naar het Marina Bay Sands Hotel. Voor wie onder een rots heeft geleefd: Dit hotel werd wereldberoemd door z’n bijzondere architectuur: het bestaat uit drie afzonderlijke torens van elk 200 meter hoog, die op het dak aan elkaar gelinkt worden door een zwembad van 150 meter lang. Als je dat niet indrukwekkend genoeg vindt, lees dit dan maar even. Hier dronken we designer cocktails, en proosten we nog maar eens op Arjan’s goede gezondheid, tot de zon onder was.

Arjan was nu behoorlijk murw van al die authentieke Singaporese ervaringen, en de cocktails natuurlijk, maar er was nog meer in petto! Via de authentieke Singaporese kitch-experience, een lichtshow van mechanische bomen op een kwieke kerst medley, liepen we naar de authentieke Singaporese diner ervaring: het Hawker Center. Stel je een enorme markthal voor, met een stuk of 100 Chinese Snackbars, met in het midden zitplaatsen voor iedereen. Iedereen haalt het eten dat hij wil van zijn favoriete Hawker, en dat kan je dan gezamenlijk opeten. Voor de mensen die nu een MacDonalds achtig beeld voor zich hebben: Nee, er zijn zelfs Hawkers met een Michelin ster, dus de nederige setting zegt niets over de kwaliteit van het eten. Arjan smulde van z'n Dim Sum, terwijl Mike en Maarten een Indiase Dosa verorberden.

Na zoveel authentieke Singaporese ervaringen, moesten we de volgende dagen bijkomen. We maakten nog een wandeling door Bukit Timah, het park achter het huis van Maarten en Mike - en tevens het hoogste punt van Singapore - maar verder deden we weinig. Arjan liet z’n camera repareren, die door de maanden van woestijn en jungle behoorlijk toegetakeld was. Maarten bakte brood en maakte de lekkerste ontbijtjes voor ons. We werkten wat halfslachtig aan ons blog (getuige de maanden die we achter liggen), en bekeken een druilerig Singapore vanaf het balkon van Maarten en Mike. Als makke schapen waren we in slaap gesukkeld, op de valreep geklopt door Singa-bore.

Na een laatste avond in downtown Singapore, om ons uit ons coma te helpen, zwaaiden Maarten en Mike ons uit bij de bushalte, voor het laatste stukje Azië van onze reis.

#Cityvibes #Nixen

Hozzászólások