Mount Rainier
- Andrea
- 29 aug 2017
- 2 minuten om te lezen
We hadden hem al even gezien vanuit het vliegtuig naar Seattle, in al z’n besneeuwde glorie: Mount Rainier. De trots van Washington State, symbool van de great outdoors, en bovenal een buitengewoon fotogenieke berg. We kwamen er nu zo dichtbij, dat we de wandeling naar de voet van de gletsjer niet wilden missen. Mount Rainier is 4.392 meter hoog, en heeft het hele jaar door behoorlijke laag sneeuw op z’n kop liggen. De bergbloemen stonden in bloei, de zon scheen, wat mooie plaatjes opleverde voor ons plakboek.
Zo hadden we een flinke dosis natuurschoon opgedaan, voordat we Portland, Oregon binnen reden. Portland is een liberaal bolwerk met fietspaden, legale marihuana, en veel anti-trump manifestaties. De geweldige koffie, bier, en marihuana, maken het een walhalla voor mensen met een lage verslavingsdrempel. Met z’n jonge populatie, rustige tempo, en vele terrassen, vond Arjan het nog het meest op Groningen lijken. We voelden ons direct thuis. We verbleven in een rustige wijk, met lieve eengezinswoningen en kinderen die op straat speelden. Een soort Helpman, in Groningen. Onze AirBnB host was een kunstenares van in de tachtig, die de hele dag zo stoned als een garnaal rondliep, en ons constant verwarde met een ander Nederlands stel dat heel goed kon zingen en vioolspelen. Elke keer dat ze ons zag complimenteerde ze ons met ons geweldige artistieke talent. De eerste keer corrigeerden we haar nog, maar daarna glimlachten we maar gewoon vriendelijk. Ze had twee fietsen te leen, waarmee we door de stad sjeesden. We bezochten de rozentuin, het fameuze Powell Books - een boekenwinkel annex koffietent annex bibliotheek annex daklozenopvang -, en bezochten talloze micro-brouwerijen, op zoek naar de beste IPA. Arjan had tenslotte z’n Growler te vullen.
Vanuit Portland reden we verder het binnenland van Oregon in, op zoek naar bergen en nog meer natuurschoon. De route ging langs Hood River, Bend en Eugene, wat allemaal prachtige plekjes hadden moeten zijn, maar we werden nogal veel geplaagd door de bosbranden in de buurt. Zo hadden we het eigenlijk sinds Canada niet meer meegemaakt. Het zicht was slecht, de lucht was zwaar, en de lol er al snel af. We besloten niet te lang te blijven hangen, en zetten versneld koers naar de kust.
Bij het plaatsje Coos doken we de duinen in, letterlijk, aangezien het hier geoorloofd was om te kamperen waar je wilde. We hadden bij wijze van borrelhapje een emmer oesters meegenomen, aangezien dat de kleinste hoeveelheid was die je kon kopen. De oesters bleken zo groot als de palm van je hand, dus dat was al snel een avondvullende maaltijd. Met een fles wijn van onze favoriete wijnmaker hadden we hier een gourmet dinner aan het strand. We waren klaar om de kust van Oregon te verkennen, en af te dalen naar Californië.
Comments