City of Angels
- Andrea
- 14 sep 2017
- 3 minuten om te lezen
Het grandioze eindstation van onze road trip door California kon maar 1 plek zijn: Los Angeles. Wij waren hier nog nooit geweest, maar Ard & Frances waren hun rondje USA hier begonnen, dus hadden zij al het nodige voorwerk gedaan. Alle hotspots, de do’s en dont's, ins & outs - het was gesneden koek. Wij konden er gewoon achteraan hobbelen, en dat deden we als trouwe chihuaha’s. De eerste stop op de route was Venice, waar Frances ook een AirBnB had gevonden. Met de fiets sukkelden we de boulevard af, terwijl we onze ogen uitkeken op Muscle Beach. Op onze reizen tot nu toe hadden we dergelijke exemplaren van de Homo Sapiens nog niet eerder in het wild gezien. Zelfs niet in de hipster scene van Oakland.
Gelukkig waren er ook gewone dakterrassen en hippe restaurants, zodat we ons camping budget eens flink geweld aan konden doen.
We maakten een wandelingetje door de buurt, en begrepen waar Venice haar naam aan te danken heeft. Temidden van de grachten, de fietsen en onze vrienden van thuis, misten we eigenlijk alleen nog de bitterballen om het plaatje compleet te maken.
We konden Los Angeles natuurlijk niet verlaten zonder een paar obligate toeristenstops te maken. Om er maar eens eentje te noemen: het Hollywood sign, met uitzicht op de witte letters aan de ene zijde, en de door smog omgeven stad aan de andere zijde. Ook op geen enkel top tien lijstje mag een bezoek aan het Fitzpatrick Leland Huis ontbreken, dat met zijn terrasconcept met drie verdiepingen de aandacht trekt met zijn samenspel van uitstekende luifels eronder. Schindler's subtiele compositie van in elkaar grijpende volumes domineert de beleving van binnenruimtes. Bedenk je al die teksten zelf? Nee hoor, deze komt van Google Translate. http://makcenter.org/sites/fitzpatrick-leland-house/ .
Dan was er nog maar 1 ding Paramount aan ons bezoek aan Los Angeles: De Warner Brothers Studio tour. In tegenstelling tot Warner Brothers in Duitsland, heeft deze tour geen achtbanen of water-splash-bootjes. Het gaat louter om een kijkje achter de schermen bij de studio, waar een ellenlange lijst met films en TV series werd opgenomen. Elliott had ons hier naar toe gestuurd, wel met de waarschuwing dat, als je eenmaal de filmsets gezien hebt, je nooit meer onbevangen naar een film of serie kunt kijken, en altijd de studio er in zult herkennen. Hij had gelijk - sindsdien kijk ik naar Star Wars en denk ik, pfff. Hartstikke nep. De Death Star bestaat helemaal niet.
Speciaal indrukwekkend was de uitleg over allerlei special effects, waarmee we zagen hoe Harry Potter en Batman tot leven werden gewekt. Er is misschien iets van de magie verdwenen, maar de film-industrie is indrukwekkender dan ooit.
Na een afscheidsdiner in een hip restaurant met veel oesters was het dan zo ver, we moesten Ard & Frances af zetten op de luchthaven. Wij hadden nog een paar dagen over, ook om te bedenken waar we in godsnaam heen zouden gaan na de VS, want ons visum stond op punt van aflopen. We hadden nog een paar dagen soelaas, en konden logeren bij Elliott’s ouders in Claremont net ten oosten van Los Angeles. Heel gezellig, en ontzettend leuk om de ouders van vrienden beter te leren kennen. We kregen de rondleiding door dit absoluut niet toeristische stukje LA, en Arjan vermaakte zich uitstekend met de Blauwe Gaai, die door Elliott's vader was getraind om pinda's uit je hand te eten. (Filmpje)
Er was alleen nog de kwestie van onze volgende bestemming. Nieuw Zeeland was nog te koud, maar het visum van de USA was bijna op, dus we moesten nog wel ergens heen ondertussen. De ouders van Elliott wisten hun verbazing over ons gebrek aan planning goed te verbergen. Gelukkig hadden ze een prachtige globe, waar we een slinger aan gaven, en met onze vinger stopten. Indonesië. Klinkt goed. We waren er beiden nog nooit geweest. Lekker eten. Lekker warm. Betaalbare tickets. En zo kwam het dat we twee dagen later vertrokken naar Jakarta, klaar voor een nieuwe cultuur schok.
Opmerkingen