Alaska - Roadtrip!!!
- Andrea
- 8 jul 2017
- 3 minuten om te lezen
De afstanden in Alaska zijn enorm, en er ligt niet overal asfalt, dus je bent al snel aangewezen op een boot, een vliegtuig, of een enorme omweg. Toen we van Juneau naar Anchorage wilden reizen, kozen we voor het laatste. Het zou bijna 2000 kilometer worden, dwars door de Canadese Yukon Territory. We zouden beren tegen komen, de kerstman, en nachten lang de zon niet onder zien gaan. Maar eerst was er natuurlijk weer de veerboot.
Het was een aangename overtocht naar Haines, het startpunt van onze route. We zouden via het artistieke gehucht Haines doorrijden naar Haines Junction, in de Canadese Yukon Territory. Daar is de aansluiting met de fameuze Alaska Highway, die Alaska met de ālower 48ā, oftewel de continentale Verenigde Staten verbindt.
Onderweg probeerden we een stuk land te vinden, dat Crispianās opa ooit op de kop getikt had voor het nageslacht, maar het bleek al snel dat we een helicopter nodig zouden hebben om het te bereiken. Voor de volgende generatie wellicht een haalbare kaart.
Ik dacht altijd dat de Yukon een soort mythisch, geĆÆsoleerd en ondoordringbaar terrein was, met verschrikkelijke sneeuwmannen en outlaws en ijsvlaktes tot aan de horizon. En dat is ook wel zo, in de winter. In de zomer echter is het alleen maar geĆÆsoleerd, en kan je er prima doorheen rijden. We zagen kilometers en kilometers van adembenemende schoonheid, dankzij Crispian en Jeroen vergezeld van een soundtrack van show-tunes.
Na een nacht in Haines Junction vertrokken we extra vroeg, om de kans te vergroten dat we beren zouden zien. En, met succes, want we waren pas een uurtje onderweg toen we de eerste grizzly beer zagen, een mannetje dat in zān eentje een beetje in de berm liep, op zoek naar besjes. Helemaal opgetogen waren we, toen we een paar kilometer verder een moeder-beer met twee kleintjes zagen.
De route was wederom prachtig, langs Kluane park (UNESCO) met prachtige bergen en meren. Crispian was helemaal in z'n element. Wij maakten weer honderden foto's.
Heel leuk, die beren en die meren, maar het echte hoogtepunt lag nog voor ons: het plaatsje North Pole, waar de kerstman woont, in The Santa Clause House. Je kan daar het hele jaar door kerst vieren, ook in de zomer! De muren zijn bezaaid met brieven van kinderen aan de kerstman, je kunt met enorme pluche ijsberen knuffelen en bij de kerstman op schoot - dat is waar ik de grens trek, overigens. De rest van de groep was iets minder enthousiast maar wilde na enig aandringen toch poseren bij de muurschildering met warme kerstwensen. Kerstkaart voor 2018? Check.
Die avond sliepen we in Fairbanks, waar de zon niet onder gaat. Je weet wel dat die plaatsen bestaan, maar het was toch heel raar om zelf mee te maken. We maakten een avondwandeling bij daglicht. Bij het verlaten van het restaurant moest je je zonnebril op doen, en toen ik midden in de nacht naar buiten keek was het nog steeds half licht. Heel bijzonder. En wat kan je een boel uit je dag halen zo!
We hadden nog 1 dag om van Fairbanks naar Anchorage te komen, ongeveer 500 kilometer via de Parks Highway. Een behoorlijke afstand, zeker omdat we natuurlijk moesten stoppen bij Denali, met dik 6000 meter de hoogste berg in Noord-Amerika. Helaas was hij verstopt achter een dikke wolk, maar evengoed hebben we fotoās gemaakt van deze berg-vormige wolken. Voor later. Ook deden we het schattige hippie dorpje Talkeetna aan, voor een snelle lunch.
Het was nog hartstikke licht natuurlijk, toen we in Anchorage aankwamen, net op tijd voor het avondeten bij de zus van Crispian, Moira, en haar gezin. Ook de ouders van Crispian waren over komen vliegen uit Juneau, dus de tafel zat gezellig vol. Zo konden we alvast wennen aan de overdosis warmte en huiselijkheid die we de komende dagen zouden ervaren.
Opmerkingen