Alaska - Kasitsna Bay
- Andrea
- 13 jul 2017
- 4 minuten om te lezen
Waar de aardigste mensen wonen, en Arjan een aanvaring had met zee-otters
Na het klassiek muziek festival in Sitka, de 4th of July optocht in Juneau, en de roadtrip door Noord-Alaska en de Yukon, hadden we het idee dat we behoorlijk wat ‘hidden gems’ gespot hadden, die andere toeristen niet zien. Dit alles dankzij de genereuze gastvrijheid van onze gastheren Crispian en Jeroen, en hun complete familie, die geen kans onbenut lieten om ons hun geliefde staat te laten zien. Ook mochten we zoveel wasjes draaien als we wilden. Het hoogtepunt moest echter nog komen. We zouden met de hele familie naar ‘Kasitnsa’. Waarom? “Er wonen daar heel goede vrienden. En we gaan elk jaar. En, het is er gewoon heel mooi.” zo legde Crispian de expeditie uit. Nu hadden we eerder vertrouwd op zijn oordeel, en daar hadden we geen moment spijt van gehad, dus dit zou ook wel goed komen, vonden we.
Natuurlijk gingen we weer met een boot, want Kasitsna is een nogal afgelegen baai. Niet de veerboot, dit keer, maar een kleinere water-taxi. We hadden twee boten nodig om de hele familie mee te nemen, inclusief bagage en proviand, waaronder een kist perziken en een fust wijn en een doos Alaska bier. Onderweg was Crispian zichtbaar opgetogen over de dingen die zouden komen. Hij huppelde als een labrador over het dek, en probeerde, door intensief naar de kust te staren, de boot sneller te laten varen. “Wat is er zo geweldig dan, behalve dat het heel mooi is daar?”, probeerde ik. Een rimpel verscheen op z’n voorhoofd. “Het zijn gewoon de mensen”, zei hij naar een korte pauze. “Beverly en Gerry zijn de aardigste mensen die je ooit zult ontmoeten”.
En dat was wel grappig, want wie we ook spraken in de komende dagen, als het ging om Beverly en Gerry, zei iedereen er automatisch achteraan: dat zijn de aardigste mensen die je ooit zult ontmoeten. En dat was ook zo. Zelfs de boot-taxi-chauffeur had er iets over te zeggen: “Jullie gaan naar Bev en Gerry toch? Dat zijn echt de aardigste mensen ooit. Vorig jaar moest ik een vrachtje weg brengen, en toen was het heel slecht weer, en toen vroegen ze of ik bleef eten zodat ik niet door het slechte weer hoefde, ontzettend aardig gewoon.” OK, ze zijn heel aardig, dachten we. Maar het is net zoals met de zon, die ‘nachts niet ondergaat in Fairbanks. Je weet dat het fenomeen bestaat, maar je moet het meemaken om het echt te begrijpen.
Beverly en Gerry stonden al klaar in hun rubberen laarzen, met de kruiwagen voor de bagage, om ons welkom te heten. Het was een hele groep, zo samen: Crispian en Jeroen, de ouders van Crispian, Deborah en Phil, en z’n zus Moira en Jake, hun twee kinderen Maggie en Owen, en de kersverse Franse au-pair Emma, die net geland was in Alaska en met haar neus in de boter viel. Samen met ons, en Bev en Gerry, waren we met 13 man. En dan waren er nog de buren en hun kinderen, die zo af en toe binnen vielen.
Het waren een paar magische dagen, waarin we volop genoten van de prachtige omgeving, de ontspannen sfeer, en de enorme gastvrijheid van Beverly en Gerry. Ons tentje stond op het voordek, met een prachtig uitzicht over de baai. We zagen ‘avonds iets dat op zonsondergang leek, en ochtends iets dat op zonsopgang leek, direct vanuit onze tent. Maar We lieten ons door de middernachtzon niet van de wijs brengen, en legden gewoon een groot kampvuur aan, met marshmallows en al.
We maakten een wandeling langs de zomerhuisjes op ‘the spit’. Aan de ene kant de beschermde baai, en aan de andere kant de open zee.
We ging kajakken, om zoek naar orka’s en zeevogels, en vonden in plaats daarvan een leger zee-otters. Een wel heel brutaal exemplaar probeerde op Arjan's kajak te klimmen, waar Arjan een geinig filmpje van maakte (klik hier).
We leerden om zalm te fileren, en zalm-eitjes te oogsten, proefden hoe echt verse wilde zalm smaakt, en zwoeren dat we nooit meer gekweekte zalm zouden eten. De meeuwen en adelaars vonden het wel best, en aten met smaak de restjes op.
Sommige dagen was het een echt strand tafereel, compleet met emmertjes en schepjes, strandstoelen en een frisse duik in zee. Maar goed, wel een strand tafereel Alaska-style, met rubber laarzen en dikke truien.
Temidden van al die hoogdravende activiteiten was er altijd wel een moment om even te zitten en te kletsen met deze of gene.
Beverly en Deborah, al sinds een eeuwigheid vriendinnen, stonden samen of afzonderlijk in de keuken en toverden de meest geweldige dingen op tafel. Ontbijt werd onderbroken voor lunch, die vloeibaar overliep in de borrel, met aansluitend een diner. Alles smaakte naar vriendschap en liefde, naar vroeger en naar meer.
De dagen liepen net zo in elkaar over als de eet-momenten, en zonder dat we echt goed voorbereid waren, was het ineens zover: Tijd om te gaan. Met groot emotioneel vertoon vertrokken we, terwijl ik nog lang naar de kade bleef staren, tot Bev en Gerry niet meer waren dan twee van de aardigste stipjes aan de horizon, die je ooit zou ontmoeten.
Opmerkingen