Shocked in Seattle
- Andrea
- 23 jun 2017
- 6 minuten om te lezen
Het voelde als een ware cultuurschok, om na bijna 8 maanden vanuit Latijns Amerika te landen in de USA. Alles smaakte fris, anders, en als met ketchup overgoten. Als inboorlingen uit een jungle zonder teevee of koelkasten, vonden we onszelf ineens in de bewoonde wereld.
En niet zomaar een bewoonde wereld, maar de USA - het beloofde land, met z’n wolkenkrabbers en airconditioning, fast-food en high-speed internet. Bovendien waren we ineens op de 47e breedtegraad. Het was hier om 10 uur avonds gewoon nog licht! We hadden als mollen geleefd! Ook beseften we ons hoeveel schade de maanden van rijst & bonen onze smaakpapillen hadden gedaan: De hamburgers van het Jack-in-the-Box fastfood restaurant op de luchthaven smaakten geweldig. We kregen zelfs een coupon voor een volgende bezoek!
Over m’n lijk, zei onze Amerikaanse vriend Elliott, jullie gaan niet bij Jack in the Box eten terwijl jullie hier zijn. Stiekem bewaarde ik de coupon natuurlijk, samen met het zout en peper zakje uit het vliegtuig, en mijn blauwe dekentje met het Do-Not-Remove-From-Aircraft label er nog aan.
Door een fortuinlijke speling van het lot bevonden we ons op hetzelfde moment in Seattle: Elliott was een paar dagen in de stad voor zaken, en had een extra grote hotel kamer gereserveerd in zijn hotel, zodat we daar ook konden slapen. Het hotel had een bitterkoude lobby, een Chihuly glas collectie, 4 verdiepingen toegewijd aan fitness ruimtes, plus een verdieping voor het zwembad. In de wolken van deze overvloed aan luxe, togen we in onze badjas naar het zwemparadijs. “Please Hold Handrail”, stond er bij het trapje met 3 anti-slip-treden dat naar het zwembad leidde. We vonden dat wel grappig - talloze keren hadden we staan mijmeren aan de rand van een vulkaan, of bij een diepe afgrond, dat het toch wel gevaarlijk was, eigenlijk, dat je zo kon uitglijden en te pletter kon vallen, als je even niet oplette. “Haha”, zei dan de dichtstbijzijnde local, “Je moet ook uit je doppen kijken, Gringo. Soms valt er iemand. Eigen schuld toch. Domoor.” Zo niet hier. We waren terug in De Beschaving.
We hadden precies 36 uur in Seattle. Genoeg tijd om met Elliott op insider tour te gaan, te beginnen bij zijn werkplek, Amazon. We begrepen al snel dat dit een bijzondere tour ging worden, toen we onze bezoekers pasjes ophaalden, en er een bak met hondenkoekjes op de balie stond. Er stak een vrolijke regenboogkleurige vlag uit, ter ere van LGBTX Awareness Week. Een mevrouw met een schattige Designer Doodle-pup ging net het pand uit. In de lobby stond een flip-over met een aankondiging van de boerenmarkt in de buurt, met plaatjes van organische groenten. Hoe kon je daar nou niet vrolijk van worden! We waren helemaal in de stemming.
Elliott was zichtbaar opgetogen, terwijl hij ons door het gebouw leidde, op weg naar een zekere climax. We bewonderden het atrium, de kantine, en de lift waarvan alle 4 wanden bestonden uit white-boards, zodat je je briljante ingevingen zelfs in verticale beweging kon uitten. Het was slechts voorspel - het onbetwiste hoogtepunt was te vinden op de 30e verdieping. We liepen langs een doggie-hall-of-fame met schattige foto’s van Amazon werknemers en hun honden, langs de klittenband muur, waartegen een verzameling tennisballen was geplakt, en de honden-parkeerplaats. “Tadaaa!!!”, zei Elliott, “Hier is het! Het Amazon honden-uitlaat-station!” Via een voorportaal met schone handdoeken, voor als het regende en puppie vieze pootjes krijgt, betraden we een enorm omheind dakterras, waar een paar mensen hun honden aan het uitlaten waren. Verschillende paaltjes en houtblokken waren strategisch geplaatst, zodat de beestjes iets hadden om hun pootje tegen omhoog te houden. Er was een mini-Keeshond met een tuigje, die eenzijdig speelde met een mopshondje, terwijl een Poedel en een Yorkshire terrier lijdzaam toekeken. Een Husky met een vacht als het haar van Kim Kardashian huppelde parmantig over het nep-gras. Wij lieten ons breed grijnzend fotograferen - nogmaals, hoe kan je daar nou niet vrolijk van worden.
Opgetogen door deze unieke ervaring probeerden we nog bij de Amazon onbemande supermarkt te gaan winkelen, Amazon Go, maar aangezien die nog in Beta-fase is, mocht alleen Elliott, als Amazon werknemer, er in. We kregen wel een oranje Amazon tasje en een banaan*. Bij het verlaten van het terrein wierpen we nog een blik op de nieuwe structuur die voor het kantoor werd gebouwd: 3 enorme glazen bollen, “bio-spheres”, met daarbinnen een biologisch verantwoorde verzameling planten, zodat Amazon werknemers daar tijdens hun pauzes wat groen en inspiratie kunnen opdoen. We noemen ze “Jeff’s Balls”, zei Elliott met een grijns, verwijzend naar de oprichter van Amazon. Ons lipje trilde. Alles hierna zou een teleurstelling worden.
Elliott deed zijn uiterste best om de rest van de stadswandeling even indrukwekkend te laten zijn als het Amazon kantoor, en ik moet zeggen dat hij daar aardig in slaagde. Via een beton-park uit de jaren zestig kwamen we in een hippe buurt, waar de Starbucks roasting-cum-tasting flagship store staat. “Deze blend uit Guatemala heeft een romig mondgevoel, met cacao tonen en een hint van rood fruit. Probeer het met rijpe Camembert, droge kersen, en pure chocola.” We lieten ons gewillig intimideren door de barista. Dit was Food-Snob-Territory.
Daarna liepen we een rondje door de buurt, en illustreerde Elliott de “12 steps of Gentrification”** aan de hand van de honden-accessoire winkel en de gelikte binnenplaats van een nieuwbouw project, compleet met vetplanten-winkel. We eindigden de avond in een jaren 50 diner, waar we een heerlijke vegetarische bietenburger aten, terwijl de lesbische DJ een hommage bracht aan jaren 80 muziek. Onze cultuur schok was bezworen.
Stappen 1, 2 en 3: opknappers waar niemand wil wonen, vage feestjes en rauwe buurtwinkels
Stappen 4, 5 en 7: Edgy barretjes in strakke panden, bietenburgers in de lesbi-bar, en all-day-koffieleuters.
Stappen 8, 10 en 11: Dure appartementen, Hipster Alley, en de ijs-beleving-winkel
* Zie het Amazon logo, die gele pijl is een banaan - daarom deelt Amazon elke dag bananen uit aan de burgers van Seattle. Geen grap.
** Gentrificatie, of Gentrification in een mooi anglicisme, is een fenomeen dat in veel steden zichtbaar is: oude arbeiderswijken, waar nooit iemand wilde wonen, worden langzaam veroverd door veelverdieners, die hun eigen hippe lifestyle met zich mee brengen. Door de stijging van de onroerend goed prijzen die daar mee gepaard gaat, worden de oorspronkelijke bewoners verdreven. In Nederland zijn de Amsterdamse Jordaan, en De 9 Straatjes daar goede voorbeelden van. Ook Cartagena en Panama City hebben er trekjes van, alhoewel de fases daar anders verlopen. Deze 12 stappen zijn door Elliott (bedacht) in een theoretisch framework ontwikkeld, ons blog heeft de primeur.
In den beginne komen de kunstenaars. Ze hebben geen geld, dus geen keuze. Ze verbouwen woonruimte tot ateliers en bouwen beruchte feestjes.
Ook studenten worden getrokken door het prijspeil, en met hun burgerlijke achtergrond zorgen ze dat het allemaal net iets toegankelijker wordt.
Enter de gay people. Die houden van kunst, en van feestjes, en ze moeten ergens wonen. Dus ze kopen de betaalbare appartementen en verbouwen ze met veel smaak tot high-end woningen.
Ook buitenshuis willen ze graag een beetje stijl om zich heen, dus bingo: de bruine cafe’s worden nu shabby-chic koffiebarretjes en artsy hangouts.
Dat trekt de first movers aan, mensen die graag worden geassocieerd met kunstenaars, en de LGBTX community. Zelf zijn ze niet artistiek, of gay, maar ze gaan wel graag naar de feestjes, en hangen het liefst hele middagen in de cafe’s.
De woningprijzen beginnen behoorlijk te stijgen, kunstenaars beginnen te klagen over burgertrutten.
Nu komen de mensen die meer geld dan smaak hebben. Ze gaan niet naar de feestjes of naar de cafe’s, maar naar de gepolijste koffie barretjes. En ze hebben hondjes. Kleine, schattige hondjes die ze ‘hun kinderen’ noemen, en zichzelf noemen ze ‘de pappa en mamma’ van hun hondje. Die gaan mee naar de breakfast bar en de restaurants. Sleutelwoorden zijn Local, Vegan en Organic. Deze fase is goed herkenbaar aan de honden service winkels, waar je designer hondenjasjes en vegetarische hondenbrokken kan kopen.
Project ontwikkelaars bouwen appartementen die veel te duur verkocht worden als ‘loft achtige ruimte’. Een knipoog naar de artistieke buurt.
Alle kunstenaars zijn nu uit de wijk vertrokken.
Nu is het een kwestie van tijd voor de “Everything you don’t need and more” winkels opduiken, waar je een ‘gecureerde verzameling’ aan ‘lifestyle verhogende’ producten kan procureren. Deze winkels trekken, met name in het weekend, een enorme toestroom van autochtone toeristen die zich identificeren met de new-new-age vibe. Sleutelwoorden zijn Eclectisch, Eerlijk en Duurzaam.
Om deze horde te voeden worden allerlei oud-voedsel-in-een-nieuw-jasje winkels geopend, waar mensen uren in de rij staan voor een unieke food-experience. Voorbeelden zijn het made-to-order-stikstof-ijs van Smitten, de angstaanjagende donuts van Voodoo Donuts, en natuurlijk de honderden micro-breweries met designer craft beer, IPA’s met een pakkende naam, want wie drinkt er nu nog gewoon een Budweiser van de tap? Sleutlelwoorden zijn Edgy, Gluten-Free en Hashtag.
Aangespoord door de “Everything you don’t need and more” formule, en de hordes mensen die langskomen voor de food experience, komen er nu gespecialiseerde winkels, die allerlei variaties van 1 artikel verkopen, die echt helemaal niemand nodig heeft. Voorbeelden zijn de vetplanten-winkel en de opgezette dieren winkel. Voila. Het toppunt van gentrificatie is bereikt.
Comentarios