De omweg naar Copan - Honduras
- Andrea
- 28 mei 2017
- 4 minuten om te lezen
Honduras is levensgevaarlijk, zeggen ze, maar er is één goede reden om toch even over de grens te piepen, en dat is de enorme Maya site van Copan. Op z’n hoogtepunt, rond 750 na Christus, woonden er ruim 25.000 mensen, als gevolg van explosieve bevolkingsgroei. Jammergenoeg kon de omgeving deze mensenmassa niet aan. Er trad erosie op van de akkerlanden in de buurt, er waren aardverschuivingen en droogtes. De botten van de laatste bewoners tonen consistente sporen van ondervoeding en ziektes. Eigenlijk, zo merkt de Lonely Planet fijntjes op, is de situatie niet onvergelijkbaar met de huidige staat van de aarde. Dus dat.
Aangezien wij een groot historisch besef hebben, wilden wij die ruïnes niet aan ons voorbij laten gaan. We besloten per chicken bus naar de grens te reizen, wat altijd leuk is voor de couleur locale. Mensen komen de bus binnen om van alles te verkopen: patat met ui, stukken mango met zout, poeders en zalfjes tegen het Boze Oog, onderbroeken, en priesters met aflaten. Onder reizigers is het een populair tijdsverdrijf / oppschepperij, om verhalen uit te wisselen over de bizariteiten die je onderweg tegenkomt. Ons beste verhaal is de verlamde man, die zich door een overvol gangpad van achter naar de voor door de bus sleepte, om een papiertje uit te delen waarin hij geld vroeg voor een scootmobiel. Vervolgens sleepte hij zich de hele weg weer terug, langs alle staande passagiers, afwasteilen vol met empanadas, koffers, tassen, en kinderen die op de grond zaten, om zijn papiertjes, en zijn buit op te halen. Gek genoeg is het enige dat we nog nooit zagen, een levende kip. Hoe dan ook, ik dwaal af.
Zodra we de grens gepasseerd waren, kwamen we in een korte detour terecht, omdat we een lift kregen van Guatamala’s meest beroemde TV Chef: Mario Lobos. Maar dat wisten we toen nog niet. Mario en zijn neef Carlos kwamen net terug uit El Salvador, en gingen dezelfde kant op, dus we konden mee. Binnen de kortste keren waren we dikke vrienden. Toen Mario er achter kwam dat we nog nooit het lokale gerecht ‘pollo con salsa de loroco’ (kip met bloemensaus) hadden gegeten, nodigde hij ons prompt uit voor de lunch. Daar hebben jullie toch wel tijd voor? Tuurlijk! zeiden we. Misschien kwamen we wel op teevee! Het familie restaurant in Chiquimula werd voor ons geopend, en Mario ging aan de slag.
Intermezzo: Kijk hier naar Chef Mario in actie - in de eerste minuut maakt hij slechte visuele grappen met z’n side kick. Als je het filmpje helemaal afkijkt, kan je leren hoe je champignonsoep met kaas maakt.
Na een heerlijke lunch zou Mario ons terugbrengen naar de bushalte. Eerst even mijn andere auto halen, zei Mario, en zo kwam het dat we in een originele Volkswagen Combi uit 1971 een rondleiding door stad kregen. Daarna brachten Mario en Carlos ons met de Volkswagenbus naar de bushalte voor Copan.
Dat is nog een uurtje ongeveer, dachten ze. Maar dat bleek niet helemaal waar - we strandden in de stromende regen in een dorpje waar we nog steeds de naam niet van weten, maar waar iedereen weer super aardig was, en ons hielp om veilig naar een prima hotel voor de nacht te komen. Want door reizen naar Honduras in het donker: Veel te gevaarlijk, zei de buschauffeur.
De volgende dag was de regen gestopt, en konden we door naar Honduras. Het is hier helemaal niet gevaarlijk hoor, zei de bus chauffeur, maar verder naar het binnenland wel, daar kan je beter geen horloge of ringen dragen want dan hakken ze je hand er af. Goed om te weten, dachten we. Copan Ruinas is een lief dorpje vlak bij de ruïnes, prima uitvalsbasis voor een bezoek aan de opgravingen. Het weer was prachtig, de site prima onderhouden, en de opgravingen indrukwekkend.
Hieronder de mooiste foto’s, van de grofweg drie delen van de site.
1. De grote tempels en de ‘acropolis’, alleen toegankelijk voor religieuze en ambtelijke leiders
2. De kleinere gebouwen, voor iedereen toegankelijk, en de beroemdste vondst in Copan: een trap van 72 treden, compleet bedekt met hiëroglyfen, die het verhaal vertellen van de heersers van Copan. De langste tekst ter wereld, wordt wel gezegd. En je zou denken, wie schrijft die blijft, maar dat valt dus tegen. Ook in dit centrale deel van de site vind je het veld van het ‘balspel’, dat je eigenlijk bij elke site wel vindt. Dat balspel intrigeert me enorm. Ik stel me een soort zwerkbal voor, en hoop nog steeds dat we ergens live in actie gaan vinden. Tot nu toe moeten we het doen met dit filmpje.
3. Wat losse beelden, met prachtige details, van voormalige heersers, met rijen hiëroglyfen op hun rug. Copan is bekend om die trap met de hiëroglyfen, maar ook om de mooie details die te vinden zijn in hun beeldhouwkunst. Kennelijk zijn dit de mooiste, en is Copan de enige plek waar je zulke prachtige beeldhouwwerken vindt. Zoals we verderop in Maya-land zouden zien: dat is waar.
Opmerkingen