Van kust naar kust - Ometepe & SJDS
- Andrea
- 12 mei 2017
- 3 minuten om te lezen
Ometepe is een eiland in Lago Nicaragua, dat gevormd is door twee vulkanen. Een dikke en een lutje, zoals je in Groningen zou zeggen, als je daar vulkanen had. Wij verbleven op de kleinere “Maderas” en beklommen die tot halverwege. Dat leek ons ver genoeg. Aldine had voor de gelegenheid dikke hike-boots gekocht en dat kwam goed uit, want het was een forse wandeling van een uur of 7. Er waren prachtige uitzichten, hier en daar een pre-inca / pre-columbiaans / pre-maya stuk steen met hiëroglyfen en enorme historische betekenis. Halverwege stuitten we op een overwoekerde begraafplaats vol vrolijke bloemen. Sommige stukken aarde waren pikzwart van de lava van de laatste uitbarsting, maar vandaag hielden de vulkanen zich koest.
We hikten door weilanden en bossen, waar Arjan af en toe en vogel spotte, maar waar we vooral veel apen tegenkwamen. De Gouden Mantel Brulapen deden hun naam eer aan en brulden het hele bos bij elkaar (en hadden inderdaad een soort gelig ruggetje). We vonden wel drie kolonies, ook al waren sommige alleen te horen en niet te zien. Schattiger waren de witschouderkapucijnerapen, die met z’n allen in de boom hingen te hangen, en wat heen en weer slingerden zonder al te veel geluid te maken.
Temidden van al dit natuurschoon kwamen we voor de volledige 7 uur geen mens tegen. We moesten ons een weg banen door overwoekerde koffie plantages, en voelden onszelf een stel heuse ontdekkingsreizigers. Met een navigatie app.
Vanuit Ometepe namen we de boot terug naar het vasteland, nadat we eerst 2 uur lang hadden zitten bier drinken en kaarten, omdat de boot kennelijk een zondag-dienst had. Wisten wij veel. We vertrokken uiteindelijk, op een boot die volgepakt was met Gringo's en bananen, terwijl de donkere wolken zich samenpakten boven het meer, en de zon z'n laatste stralen bundelde voor de mooiste foto's.
We hadden ons voorgenomen, voor de authentieke experience, om de chicken bus naar onze volgende bestemming te nemen, maar bij aankomst was de hemel open gebarsten en besloten we maar gewoon een taxi te nemen. Dan maar geen couleur locale. Tegen het donker waren we bij onze eco-strand-hangout Playa Hermosa, bij San Juan del Sur (SJDS voor mensen die het graag kort houden), aan de Pacifische oceaan. Het strand was hier helemaal verlaten, op onze eco-lodge na. De zon scheen, de cocktails vloeiden zo soepel als de gesprekken, en het paradijs strekte zich uit tot voorbij de horizon. 's Ochtends kregen we als ontbijt een omelet, waar de kok een gezichtje op had gemaakt van een schijf tomaat, twee limoenen en een stuk ui. We gingen al weer bijna huilen bij de gedachte om te moeten vertrekken.
Overdag wordt Playa Hermosa bevolkt door surfers en loungers, dus op de laatste dag voelde ik me geroepen om mijn tweede surf-les ever te nemen. Op zich ging het best goed (gezien de kater die ik had van de vorige dag), totdat ik op een rog stapte die in m’n grote teen prikte. Het bloedde als een rund en stak als een prikzuster met Parkinson, maar kennelijk gebeurt het wel vaker, dus de locals wisten er wel raad mee. Een uur heb ik kermend met mijn grote teen in een bak heet water gezeten, totdat de pijn weggezakt was, en ik alleen nog een enorme jaap in m’n teen had.
Zo kwam het dat ik met een pleister op m’n teen en half hinkend op het vliegveld aankwam, waar we Aldine met ingehouden drama, en een koffer vol Nicaraguaans aardewerk, terug op het vliegtuig hebben gezet. Onze reis ging die dag verder naar León, waar we nog wat kerken hebben bekeken, en het museum van de revolutie bezochten, in een kapot geschoten gebouw op het centrale plein. Authentieke guerrilla strijders doen hier hun verhaal over hun strijd voor vrijheid en tegen oppressie, over hun verlies van vrienden, familie en ledematen, en over hun flinterdunne hoop voor de toekomst. Want ondanks het natuurschoon en het toerisme dat in de lift zit, is het evenwicht in Nicaragua precair. Ingehouden drama. Ik voelde helemaal mee.
Opmerkingen