Op zoek naar mystiek bij Lago Atitlan
- Andrea
- 5 jun 2017
- 3 minuten om te lezen
Ik weet niet zo goed wat ik moet vertellen over Lago Atitlan. Het is een meer. Het allermooiste meer ter wereld, volgens sommige mensen. Ik zag gewoon een meer, omringd door vulkanen, met een aantal grotere en kleinere dorpjes die om het meer heen tegen de vulkanen opgebouwd zijn. Een heel mooi meer wel, en schattige dorpjes ook, en misschien voelde ik zelfs wel iets van de mystiek, die veel mensen daar zeggen te ervaren. Maar na een dag of twee had ik het eigenlijk wel gezien. En we zouden ook weg na 2 dagen, maar toen waren we een beetje laat met het boeken van de shuttle. Dus kwam er een dagje bij. De volgende dag liet de bus ons in de steek, want pech onderweg / een ongeluk / ons vergeten op te halen. Nog maar een dagje aan het meer. En dat is op zich niet zo erg, maar echt veel is er niet te doen. Je kunt boottochtjes maken, eigenlijk gewoon het lokale openbare vervoer. Fietsen en wandelen in de omgeving wordt sterk afgeraden in verband met de vele berovingen en criminaliteit. Dus, er zat niet veel anders op dan van dorp tot dorp te trekken met het bootje, om de sfeer en het bier te proeven. Niet dat ik dat erg vond, bootjes en bier zijn vaak een prima combinatie. Het is meer (haha) dat ik een beetje 'underwhelmed' was. De verwachtingen waren nou eenmaal hoog gespannen.
We verbleven in Panajachel, het grootste dorp in de buurt. Dat was niet een heel bewuste keuze, maar we kamen iemand tegen die daar ook verbleef, en het regende, en het leek wel makkelijk. Weinig mystiek, maar wel The Best Coffee We Ever Had. En een dikke bonus: een fijne Flamengo band bij de pizza tent.
De volgende dag dan maar eens met het bootje. Het weer was een beetje wisselend, wat mooie wolkenpartijen opleverde. Onderweg zagen we de beroemde groen / blauwe kleur van het meer, geflankeerd door bijna even groene vulkanen. Het mag gezegd, het is een mooi meer.
We voeren met het bootje tot de overkant, naar San Pedro. The place to be, volgens veel reizigers. Wij zagen vooral veel verveelde backpackers, die zich van hippe koffiebar naar happening pizzatent sleepten. En, vreemd genoeg, heel veel Israeli's. Gedurende onze hele reis door Latijns Amerika vroegen we ons al af, waar alle Israeli's waren. Hier dus.
Hoe dan ook, wij lieten ons daardoor niet van de wijs brengen. In het kader van de experience, en omdat het niet aan ons zou liggen, besloten we naar het uitzichtpunt te gaan. Met een tuktuk, dat wel, want het was zeker een half uur lopen en die wolkenpartijen begonnen er nogal dreigend uit te zien. De tuktuk chauffeur had hier al vaker mensen heen gebracht. "Kijk, als je precies hier gaat zitten, lijkt het net alsof je hoorns hebt. Kom op, ik maak een foto van je, da's grappig. En hier kan je precies op de hoek van het tafeltje zitten en dat ziet er dan heel mystiek uit." Ik liet me gewillig in een pose drukken. Tenslotte waren we er nou toch.
Eenmaal terug in het dorpje besloten we dat we het biertje wel lang genoeg uitgesteld hadden. De zon en de wolken maakten er een prachtig schouwspel van, je zou het mystiek kunnen noemen als je echt wilt. De fotografen onder ons klikten er lustig op los. Het is een mooi meer. Ik zal de eerste zijn om dat toe te geven.
De volgende dag hadden we eigenlijk precies nog zo'n dag. Half bewolkt, half zonnig, een beetje mystiek misschien zelfs wel. Perfect weer voor San Marcos, de hippie enclave aan het meer. Ook al weer zo'n schattig dorpje, maar deze vol met yoga retreats, healing farms en hippies die van alles zochten en vonden (maar niet perse wat ze nodig hadden). We liepen wat rond, tot we ergens een mooi terrasje vonden aan het meer, en een biertje dronken. Als je precies goed ging zitten, kon je zelfs doen alsof je enorme konijnenoren had, dankzij een strategisch geplaatste boom. Ik probeerde Arjan nog over te halen om een paar dagen te blijven voor de cursus Cosmic Consciousness, maar daar had hij geen zin in. Dan maar geen mystiek.
Opmerkingen