Galápagos, een wereld op zich
- Arjan
- 4 feb 2017
- 16 minuten om te lezen
Op vrijdag 27 januari ging de wekker om 3.30 in de ochtend zodat we op tijd zouden zijn voor de vroege vlucht die ons naar de Galapagos eilanden zou brengen. Samen met Willem en Tiny hadden we uitgekeken naar deze bijzondere trip en het begon allemaal wat stroef met een 2 uur vertraagt vliegtuig en het wachten op Galapagos/Baltra airport op twee passagiers die met een ander tevens verlate vlucht zouden aanhaken bij de groep van 16. Gelukkig wist Andrea voor de wachtenden een biertje van de organisatie te regelen, zodat het wachten iets aangenamer werd. We maakten kennis met onze Schotse en Canadese medepassagiers op het kleine, goed onderhouden vliegveld waar het lekker warm was. De eerste indruk bij het aanvliegen was al prachtig: de eilandengroep lag vol in de zon en de kleur van de zee was smaragdgroen. Onze gids was van origine Duitse maar woonde al sinds 1982 op de Galapagos archipel. Ze bleek ervaren met enorm veel kennis van de flora/fauna en geologie. Ze bracht dit op een prima manier over en dit droeg bij aan de enorm positieve ervaring die we hadden gedurende de algehele trip.
Dag 1 Het eerste stukje op Baltra ging per publieke bus naar een pont. Het was even proppen maar de rit duurde slechts 10 minuutjes waarna we per boot overvoeren naar Santa Cruz. Hierna volgde een anderhalf uur durende reis naar het havenstadje Puerto Ayora waar onze luxe catamaran lag. Het kurkdroge Baltra maakte plaats voor het groene Santa Cruz en we zagen al veel veranderingen in vegetatie en ook konden we vanuit de bus de eerste enorme Galapagos schildpadden zien. De overstap naar ons cruiseschip/catamaran ging via twee kleine dinghy's (rubberbootjes). Op de pier lagen twee Galápagoszeeleeuw te rusten en moesten even aan de kant gedirigeerd worden.
Onze eerste kennismaking met het feit dat de dieren op de Galápagos geen mensenangst kennen. Rond de mooie pier al veel pelikanen en fregatvogels in de lucht met hun welbekende silhouetten. Ons cruiseschip met de welluidende naam Tip Top II bleek luxe en comfortabel; ruime hutten met heerlijke bedden, prima douche, grote ramen. Er was een ruime, koele eetzaal achterin, met een briefing/lounge/lees ruimte voorin. Op het dek erboven was de bar, waar elke dag snacks werden geserveerd. Op het bovendek lagen heerlijke ligbedden onder een overkapping en een ruimte waar kleding kon worden gedroogd. Vanaf het bovendek had je een geweldig uitzicht rondom en hier hebben we dan ook veel tijd doorgebracht. Het was precies wat we gewenst hadden: een comfortabel schip met geweldig personeel om de reis zo aangenaam mogelijk te maken. Na de lunch (we hadden enorme trek na het lange wachten!) was het tijd voor wat uitleg en verkenning op het schip. Ook maakten we kennis met twee Duitse passagiers die al een vijfdaagse duiktrip erop hadden zitten. Daarna volgde onze eerste middagexcursie: een bezoek aan het Darwin onderzoekscentrum. We kregen uitleg over het onderzoek naar met name de Galapagos schildpadden en de vinksoorten. Lonesome George woonde hier tot aan zijn dood in 2012. Er wordt nu een ruimte gebouwd waar hij kan worden tentoongesteld (hij is gebalsemd en is nu nog in New York). Een interessante eerste excursie. De terugweg door Puerto Ayora liet ons een zeer toeristisch dorp zien met een vissershaventje waar zeeleeuwen en pelikanen een visje probeerden mee te pikken.
Terug op de boot stond het diner klaar en volgde de briefing over dag 2 met heldere uitleg wat er op het programma stond. Daarna was het tijd voor een voorstelronde van de bemanning: 7 mensen inclusief de kapitein zouden ons op professionele wijze begeleiden. Na een toast met een heerlijke pinacolada zochten we snel onze hut op. We vielen snel in slaap, mede door de aangename lichte deining.
Dag 2 We werden vroeg wakker met een prachtige zonsopkomst voor de kust van Santa Fe. Het schip was in de nacht naar dit kleine eiland gevaren. Het enige eiland van Galápagos dat niet is ontstaan dor een vulkanische uitbarsting en is dan ook niet typisch konisch gevormd. Het is ontstaan door tectonische activiteit. We gingen vroeg in de dinghy's en voeren door een prachtige lagune richting strand. We zagen een grote groep zeeleeuwen op de rotsen: vrouwtjes en jonge exemplaren. In het water zwom het mannetje op en neer. Het mannetje hield de groep (zijn harem) in de gaten en liet regelmatig zijn aanwezigheid blijken met z'n geblaf. We zagen een grote school Sergeant-majoorvissen aan de oppervlakte. We gingen aan land via het strand (een wet landing, dus handdoek mee). Op het strand een tweede groep zeeleeuwen, waar uitvoerig foto's van werden gemaakt en we kregen uitleg over deze diersoort. Er was een groot aantal baby's waar te nemen. Een deel lag alleen aan het strand wachtend op hun moeders die op zee aan het eten zoeken waren. Een ander deel werd gezoogd en dat kon je van zeer nabij volgen (filmpje). Na een wandeling kwamen we aan het einde van een steile rotswand waar de Santa Fe landleguaan met z'n lange spietsen op de rug huis hield.
Na ontbijt op de boot terug in de lagune waar de eerste snorkel excersitie was in het kraakheldere water. Vele scholen Sergeant-majoorvissen, papagaaivissen, zeesterren, Holacanthus passer, harders konden we zien en af en toe schoot er een zeeleeuw langs je heen: geweldig!
Bij terugkomst werd geluncht en gerust en de boot zette koers naar Plaza Sur (een klein mini eilandje). Daar aangekomen gingen we voor anker en zagen we roggen zwemmen en zelfs hoog opspringen uit het water. We gingen aan land via een betonnen aanlegsteiger in de snikhete middagzon om de typische opuntia cactussen (hoofdvoer van de landleguanen) en de rode sesuvium te aanschouwen. Het was duidelijk dat dit eiland in tijden geen regen had gezien: vele dode leguanen en verdorde cactussen waren de stille getuigen. De cactussen groeien dermate hoog om zicht te wapenen tegen de landleguanen. Toch zag een landleguaan kans om in een hoge cactus te klimmen (filmpje) tot grote verbazing van onze gids: vijf minuten ervoor had ze nog verteld dat de klauwen van landleguanen niet sterk genoeg waren om in bomen of cactussen te klimmen. Aan de rand van een grote klif konden we diverse zeevogels zien: blauwvoetgenten, bruine pelikanen, fregatvogels, roodsnavelkeerkringvogels en heel veel audubons pijlstormvogels.
Op land konden we ook nog mangrovezangers en zeeleguanen ontwaren. Voor zo'n klein eiland toch een uitgebreide fauna. Terug op de aanlegsteiger blokkeerde een behoorlijk uit de kluiten gewassen mannetje de weg naar de dinghy's. We werden geïnstrueerd over de procedure om een zeeleeuw vriendelijk aan de kant te laten gaan: allemaal in je handen klappen. En verdomd: het beest vond het inderdaad een onplezierig geluid en dook het water in na wat protestgeluiden. Nat van het zweet keerden we terug op de Tip Top II en namen een douche. Het schip voer naar Baltra en ging daar voor anker. Een prachtige zonsondergang die avond besloot de dag.
Dag 3 Wederom vroeg uit de veren om voet aan wal te zetten op Chinese hat, een eilandje voor de kust van Santiago. Dit eiland heeft een miniatuur vulkanische koon welke sprekend lijkt op een chinees hoedje. Het heeft een prachtig lavalandschap met spectaculaire witte strandjes. Het lavalandschap kenmerkt zich door de pahoehoe of touwlava. Dit is een vorm van basaltische lava. De term "pahoehoe" is afkomstig uit het Hawaïaans en betekent zoveel als gladde lava. Het heeft inderdaad een wat gladde structuur en kent typische lavatunnels. Deze tunnels ontstaan doordat het oppervlakte van de lavastroom afkoelt en afremt terwijl de vloeibare binnenkant doorschuift naar benenden. Deze tunnels kunnen zo groot worden dat er een vrachtwagen inpast. De tunneltjes op Chinese hat zijn wat bescheidener. Verder leerden we dat de witte strandjes die je kent van bounty eilanden eigenlijk voor een groot deel afkomstig zijn van de poep van papegaaivissen. Geeft er toch weer een andere kijk op...Op het eiland zagen we verder aan aantal Galápagosreigers maar met name vele krabben (type grapsus grapsus, nee geen grapsus), heremietkreeften en zeeleguanen. Na het ontbijt op de boot gingen we terug voor de snorkelsessie (filmpje). Wederom vele typen vissen, met twee hoogtepunten. De eerste was een witpuntrifhaai (filmpje) die langzaam onder ons door zwom. Niet heel groot, maar toch een niet geheel ongevaarlijke haaiensoort (vraag maar aan Freek Vonk). Het tweede hoogtepunt was te zien halverwege de zwempartij op een rots en we konden het vanaf 1 meter rustig bekijken en wel boven water: een verdwaalde Galápagospenguin. Deze meest noordelijk levende penguinsoort is de kleinste soort en leeft eigenlijk wat westelijker in de Galápagosarchipel. Het beestje zat er wat eenzaam bij, maar we waren blij dat we toch een exemplaar hebben kunnen waarnemen.
De middag werd doorgebracht op Rabida eiland. Het is een eiland met een donker rood strand (heel vreemd dat rode zand tussen je tenen), een zout water lagune, mangrove bos en is nestgebied voor vele zeevogels. We keken op de rand van een klif naar de spectaculaire sierlijke duikvluchten van vissende blauwvoetgenten (tot wel 5 meter diep in de zee) en de wat minder fraaie duiken met plompe landingen in zee van de bruine pelikanen. De laatsten leken wel een stuk succesvoller in hun vispraktijken, misschien wel door hun enorm grote snavel.
Dag 4 Deze dag begon met een prachtige zonovergoten dinghytocht door de mangrovebossen van Black Turtle cove. Deze mangrovebossen zijn van vitaal belang voor het totale ecosysteem en de unieke dieren die de mangroven hun thuis noemen. De groene zeeschildpadden en de witpuntrifhaaien zijn vaste bewoners die we in aanzienlijke aantalen konden waarnemen. Verder zagen we mangrovereigers en probeerden we te zoeken naar zwartpuntrifhaaien in een specifiek gedeelte van de mangroven. Echter de zoektocht leverde niks op maar het mooie ochtendlicht met af een toe een opspringende rog bleef een prachtige herinnering aan deze tocht.
Er moest die middag worden getankt in Baltra en er kwam 1 extra passagier aan boord. Het bleek de kleindochter van de Rolf Wittmer, de originele oprichter van de touroperator waar onze boot deel van uitmaakte. Over Ralf Wittmer meer op dag 5. De grootste verrassing van de hele trip kwam in de middag na het aftanken van het schip in de haven van Baltra. We voeren westelijk richting Dragon Hill toen een lid van de bemanning die aan de boeg een orka in het vizier kreeg. We renden naar het voordek en zagen de welbekende grote vin uit het water steken. Heel bijzonder gegeven het feit dat het een half jaar geleden was dat er een groep orka's in dit deel van de Galápagos werd gesignaleerd. Na enige tijd telden we in eerste instantie vier orka's met 1 heel nieuwsgierig exemplaar die zich losmaakte van de groep en recht naar onze boot zwom. Het werd waarschijnlijk aangetrokken door de dinghy die niet opgetakeld was maar op een sleeptouw achter het schip aangetrokken werd. De orka zwom er tot tweemaal toe onder de kleine rubberboot door en leek eraan te snuffelen. Dit konden we nu staande op het achterdek (op enkele meters!) van het schip heel goed zien door het heldere water. We konden de orka in z'n geheel voor een aantal minuten rond de boot zien zwemmen totdat het zich weer aansloot bij de groep. We telden nu 6 orka's waaronder de duidelijke grote vin van het volwassen mannetje van de groep. Ze jaagden op een school vissen op zo'n 150 meter van de boot en we zagen zelfs een jonge orka daarbij boven het water koppeltje duiken (filmpje). Een geweldig gezicht! Mijn foto's ervan zijn nog doorgestuurd naar de Galápagos studie groep die de waarnemingen bijhoud en de individuen probeert te identificeren aan de hand van de unieke vorm van de vin. Toch leuk.
De middag op Dragon Hill op Santa Cruz begon droog met een bezoek aan een flamingo lagune vlakbij het strand. We zagen een flamingo foerageren (filmpje) en vervolgden onze weg naar Dragon Hill met z'n vele leguaan nesten (vandaar de naam). We zagen vele kleurrijke landleguanen, die we in hun nesten zagen kruipen, want het begon stevig te regenen. De leguanen waren er bijna uitgestorven door de verwilderde honden. Een voorbeeld van desastreuze gevolgen van geïntroduceerde diersoorten voor de inheemse diersoorten. Ratten, geiten en mieren zijn ander voorbeelden. De regen hield aan en de gravel verwerd tot een dikke klei die zich ophoopte onder je schoenen, wat het lopen behoorlijk bemoeilijkte. Voor Jill, een schots lid van onze groep, was het zo erg dat ze niet meer op haar sandalen verder kon. Gelukkig was Andrea daar om haar te dragen.
Wel een kwartier door de regen terug naar het strand. Een Duits lid (2m lang) liep erachter, maar Jill meehelpen dragen zat er niet in. Hij staarde liever door z'n verrekijker naar vogeltjes. Jill was zo dankbaar dat ze Andrea beloonde voor haar heldendaad met een lekkere fles wijn :-)
Dag 5 De ochtend op dag 5 werden we wakker door stevige deining en zagen dat we voor de kust van Floreana lagen. We gingen aan land in het kleine havenstadje en zagen een standbeeld ter ere van Rolf Wittmer, zoon van Heinz en Margret Wittmer en de eerste persoon die werd geboren op het eiland. Onze gids kende Margret Wittmer en deelde met ons haar verhaal van het eiland en attendeerde ons op het beroemde boek dat Margret heeft geschreven: "Floreana". Heinz en Margret Wittmer kwamen in 1932 aan op het eiland waar op dat moment alleen een ander Duits echtpaar (Friedrich Ritter met z'n vrouw Dora) woonde en Margret was 4 maanden zwanger van Rolf. Na een paar maanden arriveerde een zelfbenoemde Franse barones met drie minnaars die een hotel voor miljonairs wilden bouwen op het eiland. De barones vertoonde merkwaardig gedrag door bezoekers van het eiland te verwelkomen, daarna te beschieten tijdens een jachtpartij en daarna te verplegen onderwijl de patiënt te verleiden. In 1934 ging het mis. De barones verdween met 1 van haar minnaars. Een andere minnaar was reeds gevlucht. De derde minnaar bleef achter en vertelt aan Ritter dat het stel naar Tahiti is gevlucht. De derde minnaar deelt de bezittingen van de barones met Ritter en verlaat het eiland. Zijn boot vergaat echter en hij wordt dood gevonden, gestorven aan dorst en honger. Ritter sterft niet veel later aan voedselvergiftiging en op zijn sterfbed beschuldigt hij Heinz Wittmer van moord op de barones en haar minnaar. Deze affaire en de verhalen erover gaan de wereld over en maken dat Floreana en het verhaal van de Wittmers bekendheid genieten. Margret sterft in 2000 op 96 jarige leeftijd op Floreana. Rolf Wittmer, haar kleinzoon en oprichter van de touroperator, overlijdt in 2012 en krijgt niet veel later een standbeeld op het eiland. Floreana's fauna is misschien wat minder intrigerend dan de menselijke historie, maar het Floreana Galápagos schildpadden programma (filmpje) om de inheemse soort te herintroduceren is noemenswaardig.
In de tweede helft van de ochtend werd de Post Office bay bezocht. Het postkantoor (op 200 meter lopen van het strand) dat bestaat uit een houten vat is in de 18e eeuw in gebruik genomen door walvisvaarders. Vandaag de dag is het originele vat in het museum in San Cristobal gestald en hangt een nieuw exemplaar met oude uitstraling. De postbus wordt nu door toeristen gebruikt: je kunt een postkaartje achterlaten met een willekeurig adres met de bedoeling dat je een poststuk uit de bus haalt met een adres van je eigen land of een land vlakbij. Het leukste is om het poststuk persoonlijk aan de deur af te leveren. Wij hebben een kaartje achtergelaten, helaas was er geen kaart met een Nederlands of een adres wat we eventueel tijdens onze reis zouden aandoen.
In de middag gingen we eerst snorkelen bij Devil's Crown. Een vulkaankrater in zee uitgesleten door het wassende water in de vorm van een grote kroon. De kraterbodem is normaliter een prachtige snorkelplek ware het niet de de sterke stroming die dag door het springtij het zicht behoorlijk belemmerde. Het eerste stuk om de kroon heen kende hoge golven en 1 ervan kwam in mijn snorkel terecht zodat wat zout water binnenkwam. Dat deed de longen samentrekken en ik moest dan ook even op adem komen in de grote deining. Eenmaal op de punt aangekomen waar je daadwerkelijk de krater in kunt zwemmen moet je behoorlijk door de sterke stroming heen zwemmen om binnen te geraken. Een aantal van onze groep haakte daar af omdat het toch te moeilijk bleek en werden in de dinghy's gehesen. Eenmaal in de krater was het moeilijk vissen spotten; het leek wel een wasmachine. Toch nog gezwommen met een zeeleeuw, maar dit was duidelijk de minste snorkelervaring. Het vervolg was de voettocht naat Punta Cormorant. Via een prachtige lagune met een grote groep flamingo's kwamen we aan op het prachtige strand van Punta Cormorant. Hier was het verboden te zwemmen. Dit om de zeeschildpadden niet te storen: het strand is namelijk een broedgebied waar deze dieren hun eieren leggen. We konden duidelijk de sporen in het zand ontwaren naar de heuveltjes waar de nesten zich bevonden. In de branding zwommen de schildpadden en ook zagen we de "frying pan ray's".
Deze roggen houden zich op aan de rand van het strand en zijn een gewilde prooi voor hamerhaaien. We mochten de zee inlopen maar moesten uitkijken om niet op de roggen te stappen. Het fijne zand en de schitterende kleuren van het water tussen de rotsen op het strand gaven de plek een bijzonder gevoel een aanzien. We zijn dan ook een tijdje blijven hangen in dit prachtige deel van Floreana.
Dag 6 De nachtrust was wat verstoort door de stevige schommeling door het springtij gedurende de boottocht van Floreana naar Espanola. Espanola is het meest zuid-oostelijk gelegen eiland en daarmee met San Cristobal de oudste (4 miljoen jaar). De vorming van de Galápagoseilanden komt door vulkanische activiteit met als hoofdbron een magmabron waar de tectonische plaat van noord-west naar zuid-oost overheenschuift, De hete magmabron is dus statisch en gelegen onder de westelijke eilanden Isabella en Ferdinanda. Daar zijn dan ook de meest recente vulkanische erupties, de laatste in 2015. Deze eilanden zijn recent gevormd (400.000 jaar geleden) en hebben de kenmerkende konische vorm per vulkaan. Des te oostelijk je komt des te ouder en meer afgesleten de eilanden zijn. Er zijn eilanden in het oostelijk deel ouder dan 4 miljoen jaar, maar deze zij al onder het oceaanoppervlak verdwenen. De ochtend excursie voerde eerst langs een strand met afgesleten grijze lava/basaltblokken waar Españolaspotlijsters, zeeleeuwen en scholeksters in de branding naar voedsel zochten. Ertussendoor troffen we lavahagedissen/microlophusi aan die op de stenen aan het opwarmen waren. Het pad leidde via het binnenland van het eiland naar kustrand met de uitgestrekte broedplaats van de nazcagenten. Het was een wonderlijke ervaring om tussen de nesten met broedende genten en nesten met reeds uit de kluiten gewassen jonge gentkuikens te lopen. Ook de spotlijsters, zwaluwstaartmeeuwen en vechtende landleguaan mannetjes hielden zich op tussen de genten wat een levendige aanblik gaf en een kakofonie van geluid. Het warme weer zorgde ervoor dat we heel goed de manier van afkoelen van nazcagenten konden bekijken. Honden doen het door hun tong uit de bek te hangen, nazcagenten doen het op deze wijze: filmpje.
Toen door naar de blowhole via het binnenland waar het bijzonder dor en warm was. Op het hoogste punt van het eiland troffen we een Galápagosbuizerd paar aan. De enige roofvogel van de archipel die het altijd goed heeft weten te reden met name ten tijde van de introductie van niet inheemse ratten en muizen. Het is een belangrijke jager aan de top van de voedselketen en onmisbaar voor het ecosysteem. De buizerds waren onverstoorbaar in het al zittend afspeuren van de omgevingen wat mooie plaatjes opleverde. De blowhole (filmpje)was een prachtige natuurlijke fontein en op het pad naar Punta Suarez. Dit is de fameuze reusachtige broedplaats van de reuzenalbatros met de steile kliffen waar de jongen vliegles krijgen. Helaas wat het geen broedseizoen en de albatrossen waren dan ook afwezig. Ze trekken op dit moment van het jaar naar de Peruaanse kust waar ze voldoende voedsel kunnen vinden. Helaas blijken ze ook op het menu van enkele vissersdorpjes in het noorden van Peru te staan en gelden daar als lekkernij.
Terug op de boot werd gelucht en er vertrok 1 dinghy die middag bij Isla Tortuga met de mensen die graag wilden snorkelen ondanks het springtij met de hoge golven. Deze exercitie ging niet door; na een proefduik werd vastgesteld dat het zicht belabberd was. Het werd dus een lange pauze aan boord. De late middag spendeerden we aan Gardner Bay. Een wondermooi strand met prachtig wit zand waar ook gezwommen mag worden. Het was wel uitkijken voor de verraderlijke rotsen en de ruige golven in de branding. Tiny leverde het een forse schaafwond op en mij een beurs stel tenen, maar het mocht de pret allemaal niet drukken.
Dag 7 Deze dag werd het oudste eiland van de archipel bezocht: San Cristobal. De deining van het springtij was al danig afgenomen. We konden rustig ontbijten en we hoefden ons niet meer vast te houden aan relingen bij elk looptochtje aan boord. San Cristobal was door de recente regen een prachtig groen eiland. De ochtendwandeling voer langs een groot monument van Darwin en via een steile klim keken we uit op .. Hill. Toen door naar het Interpretation Center met z'n leuke opzet en zeer een informatieve tentoonstelling over de menselijke ontwikkeling van het gebied. Met name de sterke bevolkingsgroei vanaf de jaren 80 en de toenemende stroom toeristen sinds de jaren '70 met een explosieve toename zo'n 20 jaar geleden. Het geeft de fragiele situatie aan van de flora en fauna op de eilanden met een lokale bevolking die ook z'n "lebensraum" opeist. Ondanks de internationale aandacht en druk om de menselijke invloed te beperken geeft het toch een wat somber beeld hoe de toekomst eruit zal zien met de vraag of de ongereptheid behouden kan blijven.
In de middag voeren we door naar Kicker Rock om er een rondje omheen te varen alvorens voor anker te gaan. Deze imposante rots met z'n karakteristieke vorm (de lokale bevolking noemt het de Sleeping Lion, het is maar wat je erin ziet...) is een laatste overblijfsel van een vulkaankrater. Het grootste deel is al ten prooi gevallen aan erosie en onder de golven verdwenen.
We gingen voor anker en maakten ons op voor een snorkeltocht die ons door het kanaal tussen de rotsen zou leidden. Doel was de zwartpuntrifhaaien te spotten. Eenmaal in het water zwommen we rap richting het kanaal en wat we toen zagen overtrof onze stoutste verwachtingen. Eerst een aantal zwartpuntrifhaaien, maar al gauw dook een andere grote school hamerhaaien op. We zwommen er op een meter overheen en het waren er heel veel: een stuk of 20. En ze waren groot: dik 2 meter (filmpjes hier, hier en hier). Het boezemde angst in omdat je als mens toch een natuurlijke schrikreactie hebt wanneer je een grote haai ziet. Aan de andere kant geeft het ook een enorme adrenaline kick als ze zo dichtbij zwemmen dat je ze bijna kunt aanraken. Onze gids was ongelovelijk verbaast en opgewonden tegelijkertijd dat we dit schouwspel zagen. Normaliter komen de hamerhaaien niet in dit deel voor en als je ze ziet dan is het een enkeling op een grote afstand. De opnames van deze snorkelexercitie werden in de avond nog eens door ons allen, maar ook door de bemanning van de boot nog eens bekeken (ze konden nauwelijks geloven dat de hamerhaaien zo talrijk en zo dichtbij waren waargenomen).
De rest van de middag voeren we langs de mooie rotsformaties van San Cristobal en hingen we op het mooiste strandje van de trip tegenover Kicker Rock. We zagen blije zeeleeuwen wandelen (filmpje), surfen en spelen in de golfen (filmpje) en hadden een prachtig zicht op de Sleeping Lion.
Eenmaal terug op de boot genoten we van een overweldigende zonsondergang. Een geweldige afsluiter van de dag. Die avond hebben we afscheid genomen van diezelfde bemanning met een prachtige speech die door Andrea op imponerende wijze werd verzorgd.
Foto's, video's en mailadressen werden uitgewisseld en daarna de koffers alvast ingepakt voor de laatste dag.
Dag 8 De laatste dag bestond uit een ochtendexcursie naar North Seymour. Dit is een eilandje net ten noorden van Baltra. Hier konden we de fregatvogels goed zien in hun uitgebreide broedgebied. Zowel de grote fregatvogel als de Amerikaanse fregatvogel nestelen op het eiland. De mannetjes blazen hun grote rode keelballon op (duurt ongeveer een kwartier voor de volledige grootte) om indruk te maken op de vrouwtjes. Ook de vele jonge fregatvogels zagen er prachtig uit in de volle ochtendzon. Na de laatste paar zeeleeuwen van de trip bewonderd te hebben stapten we in de dinghy's voor ons ontbijt.
Daarna werden we aan land gezet voor de korte busrit naar het vliegveld. Galápagos is een ongelooflijke ervaring geweest voor ons, een wereld op zich. Gelukkig is er ook nog een westelijke route van 8 dagen waar de jongste eilanden worden aangedaan, mochten we graag nog een keer terug willen naar deze fantastische archipel...
Zie fauna gallery voor de foto's en namen van alle dieren die we op Galápagos hebben waargenomen.
Opmerkingen